معرفی کامل فیلم دوزیست و چند نقد مثبت و منفی از منتقدان

بخارمگ- به نقل از دوات آنلاین فیلم دو زیست ساخته برزو نیک نژاد کارگردان نام آشنای سینمای ایران است که بازیگران مطرحی در آن حضور دارند. این فیلم را می‌توان در زمره فیلم‌های اجتماعی قرار داد که برخی منتقدان از آن تعریف کرده و بعضی دیگر ایراداتی را بر آن وارد دانسته‌اند.

دو زیست چهارمین فیلم بلند سینمایی برزو نیک‌نژاد  به‌عنوان کارگردان است. او پیش از این فیلم‌های ناخواسته، زاپاس و لونه ‌زنبور را ساخته بود.

البته به گفته سعید خانی، تهیه کننده فیلم دوزیست، این فیلم هیچ شباهتی به کارهای قبلی برزو نیک نژاد ندارد و ماجراجویی‌های این فیلم در قالب یک اثر اجتماعی شکل گرفته است.

خلاصه داستان فیلم دو زیست

در خلاصه داستان این فیلم آمده است :

« حمید : قورباغه که هی میره توی آب، تمیزه

ابراهیم : ذاتش کثیفه، زیر آبی میره

حمید : دوزیسته دیگه، نره زیر آب که، میره زیر دست و پا له میشه.»

داستان فیلم درباره دزدیدن یک گاوصندوق است توسط چند جوان که هرکدام مشکلی در زندگی شان دارند.

فیلم با صحنه شاد یک عروسی آغاز می شود و شخصیت های اصلی اش را در قالب طنز به مخاطب معرفی می کند. عطا، مجتبی و حمید در کنار آزاده شخصیت های اصلی دو زیست هستند که هرکدام مشکلات زندگی خودشان را دارند و حالا برای پیش بردن داستان فیلم در کنار یکدیگر قرار گرفته اند.

عطا با بازی جواد عزتی به عنوان بازیگر نقش اول مرد فیلم، بیانگر زندگی مدل جوانی است که علیرغم ظاهر زیبا و شیک پوشی اش شرایط مالی و اجتماعی مناسبی ندارد و مشغول گذران عمر در یک گاراژ است.

ستاره پسیانی در نقش آزاده اولین تجربه نقش اولی بودنش در سینما را تجربه می کند و در فیلم نقش معشوقه ای را بازی می‌کند که گویا خیلی مورد توجه او یعنی عطا واقع نشده و در طول فیلم دائما سعی می کند با زبان شوخ و شیطنت های زنانه از عطا دلبری کند.

هادی حجازی فر در نقش حمید متفاوت از سایر نقش هایی که از او دیده ایم، در دوزیست ظاهر شده است و با سری تراشیده و استفاده از کلاه گیس و شخصیتی به ظاهر ساده لوح و البته زرنگ به خوبی از پس نقشش بر آمده است.

مجتبی با بازی پژمان جمشیدی روایتگر نقش جوانی دردکشیده و اهل رفاقت است که از بد روزگار و به دلیل مشکلات مالی ناچار به زندگی در کنار عطا و حمید شده است. پژمان جمشیدی که اغلب او را در قالب نقش های طنز دیده ایم، این بار با مجتبی نقش جدیدی را تجربه کرده است و سعی در تغییر افکار عمومی مخاطب نسبت به نقش های قبلی اش دارد.

بازیگران فیلم دو زیست

جواد عزتی، هادی حجازی‌فر، ستاره پسیانی، مجید نوروزی، پژمان جمشیدی، مانی حقیقی و سعید پورصمیمی با معرفی الهام اخوان،‌ ترکیب  بازیگران فیلم سینمایی دو زیست را تشکیل می‌دهند.

پژمان جمشیدی درباره تنوع نقش‌هایی که بازی می‌کند و انتخاب نقشش در دو زیست گفته است: بیشتر پیشنهادات که به من می‌شود کمدی است اما علاقه دارم که در گونه‌های دیگر مثل دوزیست بازی کنم. قرار گرفتن کنار این بازیگران برایم جذاب و لذتبخش بود. من و جواد عزتی با هم همکاری فوق‌العاده‌ای داشتیم اما از آن مهم‌تر شخصیت بسیار خوب ایشان است.

نقدهایی بر فیلم دو زیست

در ادامه دو نقد بر فیلم دوزیست را بخوانید. هر دو نقد بر ضعف‌هایی در این فیلم اشاره دارند. البته منتقدان زیادی نیز بر این فیلم نقد مثبت نوشته‌اند اما در دو یادداشت پیشرو بیشتر نگاه مخالف با فیلم مطرح شده است.

دوزیست؛ فیلمی کاملا معمولی

علی دهباشی در ایرنا نوشت: دیدن پژمان جمشیدی در نقشی جدی بر خلاف نقش آفرینی های قبلی او نیز جالب توجه است هرچند نمی توان گفت او بازی بی نقصی ارائه داده ولی نقش آفرینی قابل قبول او این باور را عمیق می کند که جمشیدی می تواند در نقش های مختلف خود را محک بزند.

فیلم به نظرم کاملا دوپاره است، در نیمه اول ریتم تند و داستانی با حوادث و ماجراهای قابل قبول و شخصیت پردازی نسبتا خوب و بازی های خوب و متفاوت بازیگران اصلی از جمله حجازی فر و جمشیدی و استفاده از حرکات دوربین می تواند بیننده را با خود همراه کند و او را ترغیب سازد که ماجرا را دنبال کند اما با ورود مریم به داستان و ایجاد مثلث عشقی که قرار است از این به بعد موتور محرک داستان باشد با بازی ضعیف بازیگر نقش و گره افکنی های نامناسب فیلم از ریتم می افتد و در نهایت نویسنده قادر نیست که حتی یک داستان سرراست که ماجراهای فرعی زیاد و داستانک های مختلف ندارد را برای تماشاگر تعریف کند چرا که تکیه و تاکید کارگردان و فیلمنامه نویس روی تنهایی آدم ها و در نتیجه دلبستگی شان به مریم آنقدر قدرتمند و پرداخت شده نیست که مخاطب را مجاب و او را وادار به ادامه تماشای فیلم کند و به اینها اضافه کنید پایان بندی فیلم را که قرار است غافلگیر کننده باشد اما کاملا قابل حدس و پیش بینی است و این موقعیت هم از دست می رود.

بیشتر بخوانید: معرفی کامل و نقدفیلم مغز استخوان 

قواعد فیلم اجتماعی

نکته دیگری که ذکر آن لازم است تاکید بر قواعد درست فیلم اجتماعی ساختن است چه اگر بپذیریم کارگردان و نویسنده فیلمنامه در صدد نمایش معضل یا ناهنجاری اجتماعی هستند که برای آن راه حل دارند یا راهکارهایی برای جلوگیری از ایجاد آن در جامعه، باید لحن روایتی را برگزینند که عامه مردم در درجه اول با آن فیلم ارتباط برقرار کنند وگرنه همه تلاش گروه سازنده از همان ابتدا از بین رفته و وقتی فیلمی نتواند به اهداف اولیه ساختش دست یابد قطعا شکست بزرگی برای آن محسوب می شود.

در این میان نباید از طراحی خوب صحنه و لباس غافل شد و همان طور که در سطور قبلی هم نوشتم کارگردانی نیک نژاد  هم کم نقص و خوب است به ویژه در هدایت بازیگران نقش اصلی یعنی حجازی فر و جمشیدی و پورصمیمی و عزتی چرا که دیدن بازی این جمع در ژانر اجتماعی برای بیننده ای که عادت کرده آنها را در یک فیلم کمدی ببیند تازگی دارد و البته این پتانسیل هم آنقدر قوی نیست که تماشاگران زیادی را به سالن سینما بکشاند و بعید می دانم در جشنواره هم فیلم بتواند جز کاندیداهای اصلی جوایز اصلی جشنواره باشد.

بیشتر بخوانید: فیلم درخت گردو؛ خلاصه داستان، بازیگران و چند نقد متفاوت

به هر روی در بهترین حالت می توان دوزیست را یک فیلم معمولی دانست چه از نظر کارگردانی و چه از نظر فیلمنامه و این برای کارگردان با تجربه ای مثل نیک نژاد که کارگردانی را می شناسد شاید امتیازی منفی محسوب شود، فیلمی که می توانست سرشار از لحظه های جذاب باشد و بیننده را تا لحظات آخر به دنبال خود بکشاند در نهایت در حد یک ایده خوب باقی می ماند.

تلاش دو زیست برای نشان دادن چهره واقعی آدم‌ها

مرتضی کوه مسکن در سلام نو نوشت: نیک نژاد تلاش کرده با قرار دادن آدم ها در موقعیت های حساس، چهره واقعی آن ها را نشان دهد. درست مثل یک قورباغه که گاهی در خشکی و گاهی در آب است و به واسطه دوزیست بودنش، هیچگاه شخصیت واقعی اش مشخص نمی گردد.

دوزیست ماحصل فیلمسازی است که در کوچ مدام از سینما به تلویزیون و بالعکس و از تلو تلو خوردن بین ژانرهای مختلف و سبک ها و گونه های مختلف در فیلمسازی، حالا به نوعی به یک گسستگی و آشفتگی فرمی و محتوایی ر‌سیده است و قطعا اگر نیک نژاد تمام تمرکز و حواسش را در یک ژانر متمرکز می کرد، به پیشرفت و موفقیت های بیشتری در عرصه َی فیلمسازی دست می یافت.

فضای محدود و صحنه‌های تکراری

فضای محدود فیلم و صحنه های تکراری و خالی از نو آوری به شدت بر تاثیر گذاری فیلم اثر می گذارد و از یک جایی به بعد مشخص است که کارگردان تمام تلاشش را برای تحمیل فیلم به مخاطب انجام می دهد.

تا جاییکه این حس به تماشاگر دست می دهد که هدف کارگردان از حیث میزانسن و دکوپاژ و هدایت او در صحنه های فیلم چیست و لذا ازتماشای فیلم خسته و کلافه می شود.

با تماشای دوزیست می توان به این نتیجه رسید که نیک نژاد آنقدر از این شاخه به آن شاخه پریده است که دیگر مرز بین فیلم کمدی و تلخ و سینمای اجتماعی واقعی با ژست های اجتماعی نمایانه و کارگردانی بین آثار تلویزیونی و سینمایی را از یاد برده است و با ساخت یک فیلم ظاهرا اجتماعی تلخ سیاه نمی تواند جایگاهی در میان طیف های هنری و جشنواره ای بدست آورد.