انگلیسی‌ها هر ۵ دقیقه ۳ هزار کیلو لباس دور می ریزند

چند سالی است که تنوع‌طلبی بشر برای خرید لباس‌های الوان و جورواجور و گاهی ناجور، محیط‌ زیست و محتویات جیب او را هم تهدید می‌کند. فقط در کمد ملکه الیزابت اول بیش از ۳۰ هزار دست لباس وجود داشت که این تعداد در کمد لباس برخی از ساکنان انگلستان با وجود شهره بودن آنها به خست و ناخن‌خشکی گاهی به سالانه چند صد دست لباس می‌رسد. به ترجمه روزنامه همشهری از  نشریه انگلیسی دیلی‌میل، همین دیروز گزارش داد این تعداد در کمد لباس‌های آنها زیاد دوام نیاورده و پس از چند هفته به دورریز بدل می‌شود.

آمارهای این گزارش حاکی از آن است که مردم بریتانیا در هر ۵ دقیقه ۳ هزار و ۵۰۰ کیلو لباس دور می‌ریزند؛ میراندا آلموند یکی از فعالان صنعت مد این کشور اتاقی را مملو از لباس به تصویر کشیده است که نمادی از این دورریز ۵ دقیقه‌ای است.

پژوهشگرانی که درباره رابطه مصرف‌گرایی در صنعت مد و لباس و محیط ‌زیست چند پیراهن بیشتر از ما پاره کرده‌اند، می‌گویند: تولید پنبه که ۶۰ درصد از نیاز کارخانه‌های تولید پارچه را تامین می‌کند به حدی آفت‌کش، کودهای شیمیایی و آب مصرف می‌کند که آلایندگی مزارع پنبه را به همترازی با تولید نفت و زغال‌سنگ نزدیک می‌کند. مستندی خارجی هم با آمار و ارقام نشان داد در فرایند تولید فقط یک شلوار جین، از مزرعه تولید پنبه گرفته تا کارخانه‌های تولید پارچه، بیش از ۱۵ هزار لیتر آب مصرف می‌شود.

در این چند سال گذشته اما چند اتفاق خوب هم در صنعت مد افتاد. چند سلبریتی تابوی استفاده از یک دست لباس در دو مراسم را شکستند. یک خواننده لباسی از الیاف‌های بازیافتی پوشید و خواننده دیگری نشان داد هیچ اعتقادی به پوشیدن لباس‌های گران و چند هزار دلاری ندارد. 

از ولخرجی‌های انگلیسی که بگذریم، ما ایرانی‌ها پیوسته در این مقوله به این بیت از شیخ اجل؛ سعدی استناد می‌کنیم که «تن آدمی شریف است به جان آدمیت/ نه همین لباس زیباست نشان آدمیت».

بنابراین در آستانه سال نو هم می‌توان به این مانیفست ایرانی‌ها در مقوله پوشش پایبند بود. اول از همه خرید لباس‌ از تولیدکننده‌های داخلی را درنظر داشته باشیم که خارجی‌ها اگر کپی و های‌کپی و بی‌کیفیت نباشند، بی‌شک قیمتشان سر به فلک می‌کشد. در کل چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است