ناسا اعلام کرد: اقیانوس آرام محل سقوط ایستگاه فضایی بین‌المللی در سال ۲۰۳۱
ناسا اعلام کرده است که قصد دارد بقایای ایستگاه فضایی بین‌المللی را در اوایل سال ۲۰۳۱ و پس از سپردن مسؤولیت مدار پایین زمین به ایستگاه‌های فضایی تجاری، به‌صورت کنترل شده در بخشی دور افتاده از اقیانوس آرام به نام نقطه‌ی نمو رها کند.
در گزارش به‌روزرسانی شده‌ای که درباره‌ی روند گذار ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) به کنگره‌ی آمریکا ارائه شده است، آژانس فضایی جزئیات پایان ایستگاه فضایی را که از سال ۲۰۰۰ میلادی به‌طور پیوسته میزبان خدمه‌ی بین‌المللی بوده، بیان کرده و درباره‌ی فعالیت‌های فضانوردان ناسا در مدار پایین زمین، پس از نابودی ایستگاه توضیح داده است.
«فیل مک‌آلستر» (Phil McAlister) مدیر فضای تجاری ناسا گفت: «بخش خصوصی از نظر فنی و مالی با کمک ناسا قادر به توسعه و اجرای ایستگاه‌های تجاری در مدار پایین زمین است. ما مشتاقانه منتظر به‌اشتراک گذاشتن درس‌های آموخته شده و تجربیات عملیاتی خود با بخش خصوصی هستیم تا به آنها در ایجاد مقاصد امن، قابل اعتماد و مقرون‌به‌صرفه در فضا کمک کنیم.»
این گزارش به‌روز شده یک ماه پس از آن منتشر می‌شود که ناسا از تصمیم دولت بایدن برای افزای طول عمر ایستگاه از سال ۲۰۲۴ تا ۲۰۳۰ میلادی خبر داد. به گفته‌ی ناسا برای تمدید مأموریت تا این زمان، بخش آمریکایی ایستگاه فضایی حداقل باید از نظر سازه‌ای سالم باشد.
در همین حال، مقامات فضایی روسیه به ارزیابی عملکرد بخش روسی ایستگاه ادامه می‌دهند و توجه ویژه‌ای به نشت هوا در ماژول خدماتی «زیوزدا» (Zvezda) دارند. ناسا اعلام کرد که اعضای ۱۵ کشور مشارکت‌کننده در ایستگاه فضایی با یکدیگر همکاری خواهند کرد تا اطمینان یابند که هیچ تهدیدی برای تمدید طولانی‌مدت مأموریت ISS وجود ندارد. در همین حال این آژانس تأکید دارد که ایستگاه نمی‌تواند برای همیشه دوام بیاورد.
در ماه دسامبر، ناسا در مجموع ۴۱۵٫۶ میلیون دلار به سه تیم تجاری، به سرپرستی «بلو اوریجین» (Blue Origin) جف بزوس، «نانورکس» (Nanoracks) و «نورثروپ گرامن» (Northrop Grumman) برای آغاز کار روی مفاهیم ایستگاه‌های فضایی تجاری مناسب برای مدار پایین زمین (LEO) اهدا کرد.
با این وجود، شرکت «آکسیوم اسپیس» (Axiom Space) هم در حال ساخت یک ماژول تجاری برای ایستگاه فضایی بین‌المللی است که در نهایت قرار است به سکوی پرشی برای ساخت یک ایستگاه فضایی مستقل تبدیل شود. ناسا انتظار دارد که حداقل یک پروژه‌ی ایستگاه فضایی تجاری را در سال ۲۰۲۵ انتخاب کند تا برای مأموریت‌های آینده میزبان فضانوردان این آژانس باشد.
برخی از ماژول‌های ایستگاه فضایی می‌توانند برای تبدیل شدن به بخشی از دیگر ایستگاه‌های مداری، در طول فرآیند گذار از هم جدا شوند. این گزارش تازه، طرحی را برای انتقال عملیات به ایستگاه‌های جدید و کاهش تدریجی مدار ماژول‌های باقی‌مانده‌ی ایستگاه در نیمه‌ی دوم دهه‌ی ۲۰۲۰ ارائه می‌کند که قرار است در سال ۲۰۳۰ به اوج خود برسد.
طبق طرح فعلی، ناسا از سه فضاپیما تدارکاتی «پروگرس» (Progress) روسیه می‌خواهد تا در حالی که برای یک عملیات کاهش مداری چند ماهه به ایستگاه متصل هستند، پیشرانه‌های خود را روشن کنند. در این عملیات شاید فضاپیماهای دیگر مانند کشتی باری «سیگنوس» (Cygnus) نورثروپ گرامن هم همکاری داشته باشند.
در ماه‌های اولیه‌ی عملیات خروج از مدار، یک خدمه در ایستگاه حضور خواهد داشت اما مراحل آخر پس از خروج آخرین خدمه در اواخر سال ۲۰۳۰ و از راه دور اجرا خواهد شد. طی این عملیات کنترل‌کننده‌های زمینی بازگشت ایستگاه فضایی را مدیریت می‌کنند تا آخرین فرو رفتن آتشین آن در جو در اوایل سال ۲۰۳۱ انجام شود و بر فراز یک گورستان فضاپیماها معروف به منطقه‌ی غیرمسکونی اقیانوس آرام جنوبی سقوط کند.
«نقطه‌ی نمو» (Point Nemo) که بین نیوزیلند و ساحل شیلی قرار دارد، حدود ۲۶۸۰ کیلومتر از نزدیک‌ترین خشکی دور است و هدف مناسبی برای ریزش زباله‌های فضایی خواهد بود. صدها فضاپیمای از کار افتاده، ازجمله ایستگاه فضایی میر روسیه، قبلا در این بخش دورافتاده‌ی اقیانوس آرام رها شده‌اند.
این گزارش تازه‌ی ناسا به روشنی نشان می‌دهد که پس از نابودی ایستگاه فضایی بین‌المللی، آژانس انتظار دارد یکی از مشتریان بسیار بخش خصوصی باشد که پروژه‌های تحقیقاتی، آموزشی، گردشگری و رسانه‌ای را در مدار پایین زمین دنبال می‌کنند.
تا اوایل دهه‌ی ۲۰۳۰ ناسا قصد دارد برای ادامه‌ی تحقیقات بنیادین ریزگرانشی، تحقیقات کاربردی زیست‌پزشکی و توسعه‌ی فناوری اکتشاف و ادامه‌ی پژوهش‌های انسانی در حال انجام، حداقل برای دو خدمه و احتمالا بیشتر در سال، در ایستگاه‌های تجاری مدار پایین زمین جا رزرو کند.
تا سال ۲۰۳۳ ناسا انتظار دارد به کمک گذار به عملیات تجاری مدار پایین زمین حدود ۱٫۷۵ میلیارد دلار در سال صرفه‌جویی کند. این پس‌انداز احتمالا برای مأموریت‌های جاه‌طلبانه‌تری اختصاص داده خواهد شد که فضانوردان را فراتر از مدار زمین، به ماه و در نهایت به مریخ می‌فرستند.