حدیثه تهرانی: در وارش خوش شانس بودم چون با سهیلا رضوی همبازی بودم

لیسانس مامایی دارد اما اکنون به دلیل علاقه اش دانشجوی کارشناسی  ارشد رشته کارگردانی است. اغلب بینندگان حدیثه تهرانی را به واسطه بازی در نقش های مثبت می شناسند. او در آثاری همچون شکلات داغ، به کجا چنین شتابان، خوش‌نشین‌ها، آسمان همیشه ابری نیست، معراجی‌ها، دیوار شیشه ای، برابر با اصل، دریاچه ماهی، آقا و خانم سنگی و عشقولانس به نقش ها جان بخشیده است. تهرانی با سریال وارش در نقش متفاوت «شیوا» همسر «یوسف» مهمان شبکه سوم سیماست  که این موضوع بهانه گفت و گوی خراسان شد.

-چه چیزی در قصه راضی تان کرد تا در «وارش» نقش آفرینی کنید؟

از میان سه نقش پیشنهادی وقتی فیلم نامه را مطالعه کردم نقش شیوا را دوست داشتم چون مثبت مطلق نیست و هزار اتفاق در زندگی اش می افتد و می تواند حتی تغییر کند. نمی خواهم بگویم شیوا منفی است بلکه خاکستری است. این شخصیت به مرور زمان تغییراتی داشت و آن را از دیگر نقش های پیشنهادی بیشتر دوست داشتم. علاقه مند بودم این چالش را داشته باشم و متفاوت بازی کنم. جذابیت نقش شیوا در این بود که می توانستم به طور متناوب خوبی و بدی را همزمان نشان دهم.

-بازی در نقش خاکستری چقدر لذت بخش است؟

خیلی. در ایران خانم های بازیگر به دلیل گریم محدودی که دارند بیشتر روی چهره شان فوکوس می کنند که این چهره مثبت یا سرد است و بر اساس چهره تا انتهای فعالیت شان همان نقش ها به آن ها پیشنهاد داده می شود و می گویند در این نقش خوب بودی و جا افتادی و مردم پذیرفتند.خیلی می ترسند به چهره ای که مظلوم است یک نقش منفی بدهند و همیشه ما با این مسئله دست به گریبان هستیم. خوشبختانه در سریال «وارش» پافشاری کردم که نقش شیوا را بازی کنم تا از آن تابویی که درباره خودم وجود دارد و همیشه نقش دختر مظلوم  را به من می دهند خارج شوم و بتوانم وجهه دیگری از استعدادم را نشان دهم.

-دلیل کم کاری تان در این روزها چیست؟

چون درس می خوانم و علاوه بر آن فیلم نامه هایی که دستم می رسند ضعیف هستند و ترجیح می دهم کار نکنم. فیلم برداری سریال وارش در شمال  کار خیلی سختی بود. فیلم نامه آن قدر قوی و دوست داشتنی بود که وقتی آن را خواندم گفتم حاضرم حتی اگر در خارج از کشور هم باشد بازی کنم چون بعد از مدت ها نقشی بود که ارزش بازی کردن را داشت.

-چقدر بازیگر مقابل به شما انرژی می دهد تا نقش تان را قدرتمندتر بازی کنید؟

یکی از رمزهای موفقیت یک بازیگر، پارتنرش است، وقتی پارتنر خوبی داشته باشی ناخودآگاه نمی توانی بد بازی کنی. زمانی که با «علی صادقی» در «خوش نشین ها» بازی می کردم از او چیزهایی یاد گرفتم چون دوست داشت تک تک اعضای گروه حتی هنرورها خوب باشند و هیچ وقت دوست نداشت تنها خودش دیده شود و این همیشه برای من درس بزرگی بود. در سریال «وارش» خیلی خوش شانس بودم چون با «سهیلا رضوی» هم بازی بودم و به شدت بازیگر خوب و پرانرژی است. نقش پدرم را «داریوش کاردان» بازی کرد که عالی است. «علیرضا جلالی تبار» هم در نقش مقابل من خیلی پارتنر خوبی بود.

-همسرتان با بازی تان مخالفت نمی کند؟

همسرم آهنگ ساز است و در روز اول که با هم آشنا شدیم اندکی از فضای کار دلخور بودم و گفتم شاید دیگر کار نکنم اما کیان گفت به هیچ عنوان نباید کار هنری را رها کنی و همراهت هستم. چون خودش هنرمند و در این وادی است مرا درک می کند.

-تا به حال با آدم های خوبی کار کردید و در مسیر درستی هدایت شدید. از این سفر هنری تان بگویید.

 در زمان ورود کم سن و سال بودم و هیچ حمایتی نمی شدم و شاید در کارهایی بازی کردم که دوست شان نداشتم و اکنون از این که در آن ها بازی کردم پشیمان هستم. آن موقع تصور می کردم انتخاب درستی کرده ام. کم و بیش از این مسیر راضی هستم و باید این مراحل را طی می کردم تا به این بلوغ برسم. وقتی لیسانسم را گرفتم کم سن و سال بودم و خانواده اصرار داشتند ادامه تحصیل بدهم اما خودم گفتم کافی است و واقعاً 7، 8 سال طول کشید تا به این نتیجه برسم که هم توانایی و هم وقتش را دارم و کاش در این سال ها در رشته ای که دوست دارم ادامه تحصیل می دادم. همسرم با من همکاری و مرا تشویق کرد تا درسم را بخوانم و وارد بخش دیگری از کارم شوم، چون من هم می نویسم، هم در حیطه کارگردانی در حال تحصیل هستم، عاشق تئاترم و اکنون هم تئاتر کار می کنم و برایم جذاب است کاری را خودم کارگردانی کنم.

-حال که در رشته کارگردانی تحصیل می کنید تصمیم دارید این حرفه را جدی پیگیری کنید یا تنها به منظور کسب تجربه درس می خوانید؟

دو پهلوست چون علاقه ام به بازیگری است تا کارگردانی، ولی وقتی دانشگاه قبول شدم و رفتم دیدم توانایی این را دارم که خودم را در این حیطه هم امتحان کنم و ببینم موفق هستم یا خیر. همه چیز بستگی به آینده دارد.

-در بازیگری  به دنبال چه هستید؟

 هیچ وقت به دنبال شهرت نبودم و از آن لذت هم نمی برم. تنها چیزی که دوست داشتم معروف شدن در بین اهالی هنر بود.

دوست داشتم استعداد و توانایی ام را آدم هایی که در کار هنری خیلی برایم با ارزش هستند متوجه شوند؛ این که تا سر کوچه بروم و چهار نفر بیایند با من عکس بیندازند جذابیت و هدف زندگی ام نبوده است. بازیگری را برای این دوست داشتم که در قالب شخصیت های مختلف بروم و در شرایط متعددی قرار بگیرم.

-اکنون از مسیری که طی کرده اید راضی هستید؟

خیر. به هدف خود در این حرفه نرسیده ام. خیلی از کارگردان ها برایم بزرگ هستند و آرزویم این  است که با آن ها کار کنم. در حرفه ما اگر آدم بی حاشیه ای باشی کمتر دیده می شوی. شاید به 90 درصد آن چه که می خواستم نرسیده ام اما مردم دوستم دارند و به شهرت رسیده ام.

-قبول دارید چون همیشه از حاشیه دور هستید مخاطبان دوست تان دارند؟

نمی دانم حاشیه خوب است یا بد! دنیای بازیگری دنیای شایسته سالاری نیست و دنیای حاشیه سازی است. همیشه به بازی خودم فکر کرده ام و کلاهم پس معرکه بوده ولی باز هم به شکل حرفه ای برخورد کرده و گفته ام کار من بازیگری است. آن چیزی را که باید انجام می دهم و نتیجه اش را بینندگان می بینند.

-از بین نقش هایی که بازی کرده اید کدام در ذهن ها ماندگار شده است؟

«خوش نشین ها» خیلی در ذهن همه ماند و خودم هم آن را خیلی دوست داشتم. آقای «سعید آقاخانی» یکی از نوادر سینما و شریف ترین انسانی است که با او کار کرده ام.

 فیلم «زاپاس» را خیلی دوست داشتم چون نقش دختر دزدی را بازی کردم  اما هرگز پخش نشد. اصولاً نقش هایی که بازی کردم مثبت بوده و همیشه بر اساس چهره ام نقش مثبت گرفته ام.

-دوست دارید در چه نقش هایی بازی کنید که تا به حال به شما پیشنهاد داده نشده است؟

من تا به حال در نقش منفی بازی نکرده ام. دلم می خواهد در نقش آدمی که با فراغ بال و آرامش کار منفی انجام می دهد بازی کنم؛ منظورم آدمی متفاوت است که کاملاً از «حدیثه» فاصله دارد! کلاً کار رئال که بشود آن را دوست دارم.

-در پایان این گفت و گو بفرمایید از بازی در سریال وارش راضی هستید؟

من از کار با آقای «کاوری» لذت بردم. او اجازه خلاقیت به بازیگر می دهد. از کار کردن با او پشیمان نیستم ولی از تیتراژ سریال که نامم جزو آخرین بازیگرها آورده شده، دلم شکسته است؛ این در حالی است که من از قسمت 10 به بعد یکی از نقش های اصلی هستم .